خدوندا نمی دانم سخن از کجا آغاز کنم حس غریبی است چیزی را که فکر می کردی از دست داده ای دوباره بدست می آوری عجب دنیایی است  منطق دنیا و گردش آن هر دو به دست توست ، باور کردم و باور دارم که دیگر باید تسلیم محض باشم دیگر شکوه نکنم  از دنیا و مصایب ان رنجور خاطر نشوم زیرا هر نشیبی  هر مصیبتی  حکمتی دارد ،فقط  آرامش می خواهم تا این درون پرتلاطم  را آرام کنم تا از این ازمایش نیز سربلند بیرون بیایم 

سلام بر غربت و تنهایی که هر چه دارم از او دارم خود را ،زندگی را ،روحم را ،عشقم را ،صبرم را و...همه چیز را با او به دست آوردم